verdwaald!

Ik nam de daladala terug naar home. Wat ik de volgende keer niet moet vergeten is opletten in welke bus ik stap. Nu kwam de jongen naar mij toe lopen en vroeg of ik de daladala wilde, en de persoon met wie ik liep die me aansprak vertelde waar ik moest zijn (dat liet ik zien op een papiertje) dus dacht zit wel goed. Hij zal het wel weten. Want volgens mij ben ik in de verkeerde bus gestapt. Tenminste niet eentje die ik normaal moet nemen. Ik zat ook nog eens achterste voren in de daladala dus kon niet goed zien waar we reden. En opeens zei hij, je moet hier uitstappen. Oke dacht ik. En dacht ik loopt richting de brug… Nu ik er achter af aan denk, was het wel een hele diepe ondergang. Maar dacht zal wel, toen liep ik aan de andere kant. Wat blijk nu, ik ben 45 min naar Moshi gelopen. Zag ook nog wel een bord passeren Moshi 69 km. Toen voelde ik al, dit zit niet goed, maar gewoon door lopen. Ik dacht nog dit heb ik gister niet gezien… Aan de andere kant stond Arusha 11 km. Toen ben ik nog verder gaan lopen!

Op een gegeven moment ben ik naar iemand toe gegaan van een winkeltje en gevraagd ik moet daar heen. En die man keek erg diep na, wilde mij het papiertje niet terug geven, liep terug naar de straat en dacht nee he… En sprak een vrachtwagen chauffeer of hij me daar kon afzetten. Natuurlijk niet slim om ergens in te stappen die je niet ken, maar ik was erg wanhopig en de tranen branden achter mijn oogleden. Ik wist echt niet waar ik moest zijn. We moesten nog even ergens stoppen omdat hij vrachtwagen chauffeur is en zijn werk is, na 5 min reden we verder. Dus hij bracht me weer waar de daladala me afzetten. Waarop ik zei, ja maar hier moet ik niet zijn. Ja nee echt dat staat er op je lijstje. Oke maar hier moet ik niet zijn… Dacht oke kan natuurlijk eigenwijs blijven, maar uitstappen had geen zin, want ik wist gewoon niet meer waar ik was. Dus ik belde Salma, en gaf hem mijn telefoon. Gek natuurlijk omdat ze ineens iemand anders aan de lijn kreeg. Maar uiteindelijk zette hij me iets verder af. En echt kan het je niet eens meer na vertellen. Toen ineens zei hij: Oke je bent er. Ehm ja maar waar moet ik naar toe… Gaf hem een kleine fooi 1000 (50cent) als bedankje. Daarna weer naar iemand toe gelopen en gevraagd moet hier zijn, maar echt ver kwam ik niet, dus belde Salma weer en uiteindelijk met haar hulp ben ik toch nog thuis gekomen… Gelukkig weer goed afgelopen.

Vond dat ik een pakje mocht openen. Pakje van mijn ouders! Dus jullie foto staat op mijn tafel! LIEF!!!!