1 Mei dag van de arbeid!

Wel grappig als je er over na denkt.

1 mei de dag van de arbeid is een officele vrij dag!

Morgen ben ik dus vrij, en vrijdag mag ik weer ehm lijntjes trekken???!!!

Als het goed is, gaat Georgina vrijdag hier naar toe om te kijken of ik ergens anders voor de maandag en vrijdag geplaats kan worden. Ben benieuwd dus!

Mosha die eind van de ochtend op een hele andere plek en de hoofdzuster zat op haar plek. Grappig om dan de rollen omgedraaid zien zijn. Ze deelde nu de medicatie uit en ineens vroeg ze of ik even lijntjes wilde maken in een schrift die ze begin deze week ineens gemaakt hebt ipv die anderen... Ik zei nee nu niet! Kwamen nog opvol patienten. Ga dan geen lijntjes trekken. Dus deed zij het :) Moest wel lachen trouwens om die actie van der.

Oh ja ben vandaag nog gezegend door een psychotische man. De duivel zat in hem (ja echt ondanks de duivel kon hij mij zegen). En hij was gebeten (die wond was echt). Vond het wel heel erg om te zien hoe erg hij in zijn beleving zat. En hoe weinig de zusters aandacht aan hem besteede. Alleen maar sprak met de begeleiders die bij hem waren. Hij kreeg twee keer een depot. Geen idee wat hij gehad heeft. Daarbij reageerde hij in mijn ogen erg overdreven op de depot. In zijn beleving weet ik niet wat hij dacht toen hij een prik kreeg. Jammer dat ik niet met hem kan praten hoe hij zich voelt wat hij zoal mee maakt. Om hem daarbij te helpen. Dan vind ik het wel jammer dat ik alleen toe kan kijken. Met de hoofdzuster kan ik wel wat meer praten en haar verteld hoe verleegkundige in ons land zoal doet. Daarbij vertelde ze ook dat dit misschien geen geschrikte plek is, ze vroeg wel of ik hier wat leer en zo. Natuurlijk leer je hier, ondanks dat ik niemand goed kan verstaan, en hun mij niet. Leer ik genoeg. En kan ik een blog mee vullen (natuurlijk vertelde ik het laatste niet).

En nog erger was, vond ik, er zat nog een andere patient in de spreekkamer waarbij die andere man zo psychotische was. Deze man heeft schizofrenie en zat er erg beduust uit. Had niet door dat hij er niet bij hoorde. Kan namelijk later de spreekkamer binnen, toen zaten ze er allemaal al.

Daar moet ik erg aan wennen, dat ze meerdere patienten tegelijk in de spreekkamer laten. Gewoon spuiten waar andere patienten bij zijn. Over andere zaken praten waar de patient bij zijn. Hard lachen waar patienten bij zijn. Ik kan me iets voor stellen hoe ze zich voelen. Ze zullen niet altijd begrijpen waar het over gaat, ivm hun psychose. Je weet niet hoe ver ze in hun psychose zitten en of ze achterdochtig zijn. Zo veel prikkels in de spreekkamer.

morgen sla ik een blogdag over!

Presidenten!!!

Gister na mijn wandeling in de stad wilde ik weer terug naar huis. Een gebouw waar je geen foto's mag maken of uit je auto mag stappen. Waar erg veel beveiliging staat was vadaag een zooitje. Begon eigenlijk al toen ik vanuit ziekenhuis naar de stad liep alleen gaf er weinig aandacht aan. Baalde dat ik geen foto's kon maken. Veel politie op de weg en hielde auto's tegen. Meesten moesten weer omdraaien. 

Op mijn terug weg werd ik weg gestuurd. Ik mocht er niet langs ik moest via de overkant gaan lopen. Nog steeds geen idee waarom het zo druk is. Je kon midden op de weglopen want er waren geen auto's niets. Alles werd tegen gehouden. Stonden veel mensen langs de kant van de weg. Ik liep verder en maakte van een vere afstand toch een foto. 

Stukje verder kwam ik Elize tegen en liepen we richting de daladala.  Alleen reden die niet. Het verkeer stond gewoon stil. Veel mensen liepen langs de hoofdweg. Sommige namen de pikipiki (motor) de meesten gingen lopen. Wij ook. Elize had teenslippers aan, niet echt heeel handig vadaag!! Na een stuk te hebben gelopen zagen we daladala rijden en besloten er ook op te wachten.

 

 

Duurde 10 min voor de daladala mochten rijden. De eerste zaten volgepropt. Daar weigerde ik om in te gaan. Elize werd bijna geduwd om in de daladala te gaan. Uiteindelijk zaten we achter in de daladala en reden we richting huis.

Ze rijden er al als idiote nu helemaal. Vaak ineens hard remmen omdat alles ineens weer stil staan. Aantal keer mijn hoofd gestoken. Heb nog blauwe plekken van vorige keren. Zo netjes rijden ze. Ondanks dat ga ik toch steeds in de daladalas. We kwamen aan en liepen naar boven. Daar zagen we Erik druk met water sjouwen. Later stukje mee gelopen en leerde ik de mensen kennen dichtbij ons huis. Blijken Belgische mensen in te wonen. Zaterdag een uitnodiging voor een verjaardag. Super... leer ik nog meer mensen kennen. De foto's zijn onderweg gemaakt...

irritante man!

Gister toen ik van het centrum naar huis wilde gaan, werd ik aangesproken door een man. Opzich niet erg, vind het altijd leuk om met mensen te praten. Alleen hier in Tanzania moet je van twee punten uit gaan, of ze willen dat je wat van ze koop (spullen, safari of geld geef) of ze willen jou!!! Ach ja achterdochtig ben ik ook hier, niet alleen in Nederland!

Deze man begon erg vriendelijk en geintreseerd. Vroeg wat ik kwam doen, waar ik werkte ect. Ik beantwoorde zijn vragen. Hij wilde ook weten waar ik woonde, daar heb ik over gelogen, gezonde achterdocht! Hij liep helemaal mee. Onder tussen zag hij mijn ring, en ik zag dat en vertelde dat ik getrouwd ben. Hij begon er vragen over te stellen. Of ik kinderen heb, ja drie kinderen, zonder al te lang over na te denken, volgen de antwoorden er uit. Een tweeling, dochters en de jongste is een zoon. Of mijn man werk heeft. Ja hij is Kok (altijd makkelijk kok in huis). Later ging ik ook vragen aan hem stellen. Hij had geen vriendin/vrouw. Hij is 30 jaar. Heeft een Eigen bedrijf met safari regelen. Wilt eerst opleiding af hebben voor die gaat trouwen.. ehm tuurlijk!!!

Op gegeven moment waren we bij het verkeerslicht (ja die hebben ze hier ook, niet veel en word niet altijd naar gekeken) en hij vroeg nogmaals waar ik precies woonde, waarop ik zei, gaat je niets aan. Dat begreep die wel, hij zei dat vertellen Wazungu niet graag. Ehm nee gek he! Toch bleef die er op door vragen. Hij wilde ook graag wat afsrpeken, want hij vond mijn lach zo mooi en wilde nog eens afspraken gewoon om te praten, hij vond me een leuke meid... Ik vertelde hem dat mijn jaloerse man dat niet goed vind. En dat ik niets wil en kan afspreken met hem. Hij zou me opwachten bij het ziekenhuis, waarop ik zei, dan zeg ik alleen hoi/doei en lopen beiden en andere kant op.

Hij was zo erg opdringerig, dat ik snel de drukke weg overstak en voorbij de auto's rende, ehm volgens mij had die het nu pas door. Gelukkig volgde hij me verder niet. Avondtuur met een van de mannen!!!

vage actie!

Iets vags mee gemaakt wat ik jullie niet van wil weerhouden. Zoals een gewone dag in Tanzania aan het werk.

Tot er op een gegeven moment een oudere man om het hoekje kwam kijken, en vervolgens weer weg ging omdat er nog een andere patient binnen was. Daarna ging de patient weg en kwam er een andere vrouwelijke patient binnen. Die werd weg gestuurd, geen idee waarom... Wat bleek die oudere man kwam met zijn koffer en een veeeeeelste grote pak binnen en ging zitten.

Hij haalde de afspraken kaart er uit, en hij vervromelde volgens mij twee briefjes van 10.000 shilling en gaf en handschud aan Mosha. Die nam het aan.

Daarna vervromeld hij en briefje van 10.000 shilling en wilde het aan mij geven. Waarop ik vriendelijk bedankte, hij heeft het toch harder nodig en ineens zei Mosha nee, en wees naar Maria, geef het aan haar. Ehm oke dacht ik. Waarom gun je het mij niet :P

Ik vroeg nadat die man was vertrokken waarom ze het aan nam van hem. Aangezien het bij ons niet mag waar ik ook gewerkt hebt, om geld aan te nemen van patienten of familie. Ze wilde het gaan uitleggen op een hele zachter toon, of verder niemand het mag weten. Tot er weer een andere patient binnen kwam hield ze haar mond. Nadat die patient weg was, heeft ze er volgens mij over nagedacht en vertelde ze dat het voor hun gemoeds toestand goed is om geld te geven dan denken ze dat ze via God of zo geholpen word. En dat ik het volgende keer moet accepteren en dan als ik het niet wil aan iemand anders kan geven. Dat laatste ga ik echt niet doen. Ik wil niet hun idee handhaven dat blanken gewoon geld kan weg geven aan wie dan ook. Dus blijf gewoon nee zeggen als ik weer geld krijg aangeboden hier. Dit zei ze trouwens wel op een fluisterende toon alsof de hoofdzuster het niet mocht horen!
 

Maandag en vrijdag

Ben er nu achter na 2 weken werken in het ziekenhuis. Dat er op deze afdeling zowel maandag als vrijdag geen patienten komen. Tenmiste natuurlijk kunnen ze wel komen. Moeten wel meer geduld hebben dan op andere dagen. Want ze kunnen geholpen worden, alleen in de tijd van de zuster!

Bij binnenkomst vanmorgen waren mijn collega's wat aan het doen, geen idee dus ging ik maar achter de pc zitten, en toch vast het kantoor op orde gemaakt voor de patienten die komen gaan. Je moet toch wat. Toen wist ik nog neit dat vandaag ook geen Patienten zouden komen. Toen ik Maria zag en vroeg wat we vandaag gaan doen, werd verteld dat er geen patienten kwamen. Ze waren erg druk met schoonmaken. Toen ik vroeg wat ik kan doen, vertelde ze dat ik weer lijntjes in een boek kan maken. Dit heb ik een uur gedaan, tot dat ik het zat was, en helemaal onder de ballpoint inkt zat. Als Psychiatrische verpleegkundige moeten ze blij zijn dat het redelijke rechte lijnen zijn :D hahahahaha!!!!

Dacht ongevraagd het bord te veranderen waar op word gekeken als patient een vervolg afspraak krijg. Ik weet dat 1 mei een feestdag is en dus niet hoeft te werken. En dacht slim te zijn omdat die datum niet op het bord te schrijven. En deed een dag later. Stom van me, want dat was vrijdag! En vrijdag zijn we er wel, maar ontvangen we geen patienten! Dus!!! Gaat ze het me helemaal uit leggen wat ik fout gedaan heb, in Swahili... Dus ik vertel nogmaals in het Engels waarom ik het zo gedaan heb. Natuurlijk begreep ze het me niet. Dus ging ze het helemaal uitleggen! Ehm oke, waarop ik zei, waarom zet je die dagen er neer, als je die toch niet gebruikt omdat we die dag niet werken. Tja ze begreep met niet, dus legde ze me nogmaals uit hoe ik volgende keer het bord moet invullen! Oke dankje voor de uitleg dan maar :) ZUCHT :)

Daarna maar snel weg gegaan en naar andere ruimte gegaan om daar op de computer te gaan! HELP!!!

En zoeken wat ik dan deze twee dagen kan gaan doen. Misschien wel ergens anders in het ziekenhuis werken. Nu genoot ik nog van op pc zitten en weinig uit te voeren!

Still moshi!

Vanuit de Kilimanjaro Coffee Lounche ben ik naar Nakumatt Moshi gegaan. Verder ben ik richting de straat gelopen waar Lisa, Kitty en ik vaak hebben gelopen. Het kwam wel steeds meer bekend voor me. Wel pas als ik er liep, dus had het niet snel kunnen vinden gok ik. Vergeten dat we langs het busstation liepen om daar heen te gaan. Nooit echt onthouden denk ik! Wel fijn want nu weet ik waar ik ben :) scheelt toch altijd wel. Ga er vast nog vaker heen!

Aangezien ik toch eigenwijs was, ben ik eerst een ander stuk gelopen dacht echt dat ik die kant op moest. Al snel zag ik dat het onbekend was en totaal verkeerde kant op liep. Daar sprak een man me aan. Kort met elkaar gesproken en kreeg compliment dat mijn Swahili goed was. Ehm oke joh wat jij wil. Al snel wilde hij me de inhoud van zijn tas zien (thirts, sieraden etc) en wilde hij me dingen verkopen. Hoe vaak ik ook Hapana zei, kwam niet tot hem door! Ineens wees die naar mijn ring! Waarop ik reageerde, ja klopt ben getrouwd, mijn man zit nu thuis in Nederland met onze kinderen :) hahahaa Je had zijn reactie moeten zien. Ik had vandaag ook een geode, rustige en geduldige dag om de tijd te nemen om met deze personen te praten. Gek genoeg haakte hij snel af, nadat hij hoorde dat ik getrouwd ben :D

Ik ben de weg gaan lopen zoals Kitty me vertelde via Facebook. En verdomd ze had nog gelijk ook. Jeetje dat je dat gewoon nog onthouden heb! Ik ben de bekende weg gelopen, waardoor er al snel drie mannen aansloten om met mij te lopen. Natuurlijk niet voor de gezelligheid. Dat maakte me niet uit, gekletst, en ze hebben me laten zien waar de markt is. Uiteindelijk kwam hij met een kaartje aan zetten waar hij zijn bedrijf had. Bedankte hem vriendelijk en vertelde dat ik vandaag alleen ben gekomen om te wandelen en om de Kili te zien. Hij wist een mooie plek waar die goed te zien was. Daar zijn we met zijn drieen naar toe gelopen.
En dit is het resulaat: Helaas te veel wolken!

 Op deze weg zijn we vaak afgezet. En ik herkende hem nog. In de buurt nog twee shirts gekocht waar ik eerder geweest ben. Daar heb ik flink lopen afdingen! Want ze wilde hem voor 32.000 shilling verkopen en uiteindelijk 22.000 shilling betaald. Natuurlijk nog vet voor betaald waarschijnlijk. Toch wel gelukt om er iets vanaf te krijgen. 


Kilimanjaro coffee lounche

Ik wilde erg graag weer terug naar Moshi. Nu met een hele andere doel als vorige keer. Ook dit keer stapte ik in de bus vlak bij mijn huis. Je moet nagaan dat je in een erg volle trein stap tijdens spitsuur. Dicht tegen elkaar. Uiteraard ook dit keer stonden we erg dicht in elkaars persoonlijke ruimte. Ach eigenlijk raak je er aan gewent en kan je nog je arm spieren oefenen ook... want de bus rijd natuurlijk lekker pittig door. Tijdens het rijden zat er ineens iemand aan me been. Op zich niet erg maar ben toch altijd wel op me hoede. Was een klein kind die zich vast hield. Vooruit! Na 45 min staan kon ik gelukkig nog 30min zitten. Dit keer hadden we geen tussenstop bij een andere bushalte en zag gelijk dat we in Moshi waren aangekomen. eenmaal uit de bus moest ik toch even oriënteren waar ik ben. Gelukkig schijnt de zon volop. Had ook geen zin om jas of paraplu mee te nemen. Laten we hopen dat het droog blijft. :-D

Toch maar gevraagd waar ik de Kilimanjaro coffee lounche kan vinden. Uiteraard aan jongens die alleen hello how are you! Kunnen in het Engels.  Moja na moja (als maar rechtdoor) ken ik gelukkig en handen gebaren ook. Dus ik ging op d voet richting de Kilimanjaro coffee lounche dacht ik. Jaja ik kwam stelletje wazungu (blanken) tegen en vroeg of ze hier bekend waren en gaven in het Nederlands antwoord. Helaas wisten ze het niet en wezen ze me naar een andere Kilimanjaro lounche. Daar vroeg ik waar het was en kreeg gelukkig duidelijk antwoord. Hij maakte zelfs een tekening van. Helemaal super. Hij vroeg hoe ik ging en ik wilde lopen. Zou wel 10min lopen zijn. Oké. De route wees me weer helemaal terug naar de jongens die me die kant op wezen en klein stukje verder. Onderweg nog met een man gesproken hij vroeg wat ik hier kwam doen dus vertelde ik wat ik ging doen. Hij had een safari bedrijf en wilde me de weg wel wijzen. Kreeg zijn nummer voor het geval dat en volgde weer mijn pad. Stukje verder sprak er een man op een motor me aan (wat mis ik er om op te rijden) en vroeg waar ik heen wilde. Ik zei waar ik heen wilde en dat ik geen pikipiki (motor) nodig had. Hij wees me de weg, en zei die weet ik al. Bij de kloktower rechts... en eindelijk zag ik onze (Lisa, Kitty en mijn) coffee lounche...

Bij binnen komst was er in dat jaar veel veranderd. En zag de bedienster van vorigjaar. Kon niet laten om te zeggen dat ik haar nog herkende. Natuurlijk (schande) herkende ze mij niet meer.. Onze tafel was vrij en ging hier zitten. En bestelde mijn hamburger met cola. Jummie!!!

Even genieten daarna verder Moshi verkennen!

Yeahhhhhhhhhhhhhhh

Ja ben zeker trots op mezelf. Ik ben vanmorgen weer wezen rennen. Ditmaal Aflevering 14 gedaan. Het ging redelijk goed. Wel lastig de bergen op en af. Tja blijven werken aan me conditie. Zeker nu Lisa al gaat kijken voor onze volgende toch ;) Ehm Nepal of misschien toch Mount .... We zullen zien :) In ieder geval ik ben weer een stuk gerend in Tanzania!!!!

Zit in het restaurant met mijn tablet. En nu kwam er iemand van het hotel naar me toe, en die vertelde dat ik moet betalen. Ehm denk dat ik  mijn tablet maar niet meer mee neem. En het bij me mobiel houd. Dan valt het minder op :) hahaha.

In the Wood

Vandaag toch nog met Mosha naar the Wood geweest. Ze werd gevraagd om naar twee patiënten te praten/zien.

De eerste sprak wartaal volgens Mosha omdat ik geen Swahili spreek kan ik daar niet over oordelen. Enige wat ik zag dat de patiënt op bed zat. Erg druk tegen mij aan het praten was en twee keer op stond en weer ging zitten. Mosha schreef haar conclusie en schreef medicatie voor. Ze vertelde mij wat ze had opgeschreven en hoe ik er over dacht. Waarop ik reageerde je verhaal is duidelijk. Helaas kan ik de patiënt niet verstaan en oordelen. Psychotisch en depressief werd er verteld. Kan... geen idee ben geen dokter!

Tweede patiënt kwamen we eerder tegen toen we er heen liepen. Gokte al dat we naar haar gigen kijken aangezien ze op bloten voeten buiten liep. De beveiliging trok haar mee, tot ze op dingen grond ging zitten en hij hulp bij moest hebben. Bewust niet mee bemoeid omdat ik niet wist of ik moest helpen buiten. Mosha liep gewoon door dus volgde ik haar. Uit eindelijk kwam de patiënt binnen en werd ze op bed geholpen. Zuster was bezig om haar een infusnaald in haar hand te doen. Terwijl de beveiliging en twee onbekende mannen en een zuster hielden haar op bed vast. Dus zuster hielp omdat het niet lukt. Omdat er geen privacy is keek iedereen toe wat voor gevecht er was. Omdat de zuster ging helpen met infusnaald hielp ik de mannen om haar in bedwang te houden. Kon niet laten om alleen toe te kijken. Uit eindelijk gelukt en lag de patiënt in een diepe slaap. Geen idee wat ze haar gegeven hebben. In ieder geval weten ze weinig over dit soort patiënt.  Vond heerlijk om ff op zaal te staan al was het zo kort.

Ik telde nu de bedden er staan 26 bedden in de ruimte. Sommige bedden met twee personen,  geen idee of het familie is of verschillende gevallen. Toen ik er was, stond er een scherm voor een bed, familie was bezig haar te verschonen. Je kon alles zien helaas voor zowel patiënt als familie. Zusters zie je verder niet aan bed met wassen of aankleden. Staat ook geen kast met kleding en andere spullen voor de patiënten. Het eten word ook door familie verzorgd als je geen familie heb, heb je pech. Geen idee of je dan wel of geen eten krijg, wel of geen verzorging was er te kort om dat te zien. En vragen was geen optie.

Ja kantoorbaan is niets voor mij. Zeker niet als het chaotisch is als op mijn afdeling! Toch nog leuk uurtje werk gehad tussen blog en op faceboek :-D

Vrijdag

Krijg het idee dat we op vrijdagen erg rustige dagen zijn.
Tot nu toe hebben we maar 4 patienten gehad. Zit nu wel nog een patient in de wachtruimte, alleen Mosha is er niet om ze te woord te staan. Ze ging naar het Lab. Volgens mij voor persoonlijk onderzoek. Het er bij gelaten zodat ik mooi op Facebook kan en mijn blog bij werken van mijn dag gister.

 
Zit al de hele dag op facebook :) helaas kan ik hier niet op Wifi. Mis het wel internet op mobile. Ook omdat mijn sms niet altijd aankmen. En niet met iedereen kan kletsn! Was altijd online!! Reageer nu eens niet direct, op berichten ;) hahaha 

Gekleurde krekel foto gister gemaakt! Volgens Elize kan je hem eten. Deze dan wel niet levend, en zonder kop (mochten jullie het willen proberen).



De groene Krekel die probeerde ik te redden. Zat in de badkamer en ik pakte een bakje met een boekje en wilde hem zo naar buiten brengen. Op de bladeren van een plant gezet, en Elize pakt hem op en stak hem in haar mond. Oke!!!! Ik tja hoe zal ik het omschrijven... Niet echt mijn ding!!! Maar goed leven of niet, schijnen lekker te zijn. Moet er niet aan denken!

Dirty day

Vandaag was het geen gewone werkdag. Ik vertelde op mijn werk dat ik vandaag niet kwam werken. Dat vandaag social Thursday is en dat ik een andere dag voor de boeg heb.

We gaan naar de bevolking wat de Masai genoemd worden en helpen met een school bouwen. 

We zaten rond 9.30 in de bus buiten Arusha. 1.5 uur rijden van het centrum. In de bus vertelde ze ook dat we stukke zeep weg gaan geven aan de mensen die het hard nodig hebben. En dat we kinderen gaan leren tandenpoetsen. Doos vol met tandenborstels en tandpasta.

Toen we aan gekomen zijn via onverharde wegen, waarvan andere vrijwilligers vertelde dat ze hier wel eens vast hebben gezeten met de bus, ging het vandaag erg soepel en waren we er zo. Op een open veld zijn ze bezig met een school bouwen.
Drie andere vrijwilligers doen dit elke dag en gingen nu ook verder met bouwen. De andere vrijwilligers gingen stenen sjouwen en legde het op de grond, om uiteindelijk een elgale ondergrond te maken voor de kinderen en docenten.
We waren even bezig, toen kwam de school uit, en kwamen de kinderen hard aangelopen naar ons toe. Om te kijken wat we aan het doen zijn. De kinderen zitten nu in een grote kerk. Vrij snel daarna zijn we naar de kinderen toe gegaan en gingen we ze uitleggen hoe ze het beste hun tanden kunnen poetsen. De wat groteren kinderen begrepen je. De jongere kinderen begrepen je niet. Ze spreken een andere taal dan Swahili waardoor je nog moeilijker met ze kon communiceren. Na het tanden poetsen gingen ze in een groten kring zitten en begonnen ze te zingen. Daarna kregen we allemaal een lolly en gingen we met zijn alle de lolly eten. De de lolly gingen de kinderen naar binnen en gingen ze zitten achter hun tafel. De juffrouw zong een liet en de kinderen reageerde er op.

Daarna hebben we een rondje gelopen. En gingen we langs hun huizen. De vrouwen en mannen die thuis waren, kregen van ons een stuk zeep. En legde we uit van welk project we zijn en wat we kwamen doen.

Terugkomst bij de school hebben we weer geholpen met de stenen naar binnen te dragen via een lijn. Om zo een lokaal te vullen met stenen.

Rond 13.30 zijn we vertrokken naar een plaats waar we konden gaan weten. Daarvoor zijn we nog op een andere plaats gestopt om nog maals de overgebleven zeep uit te delen aan andere mensen. Dit heb ik niet gedaan, ben ik de bus blijven zitten. Vond dit gek om even als blanke op straat iets uit te delen. Tenmiste zo voelde het voor mij! Gelukkig duurde deze stop niet langer dan 10 minute. En werd de afstand van het restaurant kleiner. We hebben rijst, vlees, kippenpoten met patat gegeten.  En gefrituurde bananen, watermeloenen, advocabo erbij.

De organisatie maakte fotos van onze activiteiten. Daar heb ik helaas nog geen foto's van.
Wel heb ik foto's gemaakt van de kinderen en van de omgeving.

Nice day on the office!

Het was een leuke en gezellige dag op het werk. Geen idee wat er gebeurd is, ja ja gelijk achterdochtig ben ik weer!!! Mosha ging hele gesprekken met me aan. Over de patienten en over het praten van Engels. Ze wil graag leren om net zo goed als mij te praten, wat moet ze er voor doen. Ehm Engels boek lezen, of Engelstalige programma' s kijken. Ze vroeg welke talen ik nog meer spreek. Ik vertelde haar alleen Engels en Nederlands. Kon haar moeilijk vertellen dat ik dyslectische ben, en dus de talenknobbel minimaal is. Heb het geprobeerd uit te leggen bij Salma, dacht dat doe ik maar niet meer want het heeft geen zin. Dus ik zei dank je wel :)

Ben wat wijzer geworden over dossiers. Als ze 3 a 4 maanden niet geweest zijn, gaat hun dossier naar het argief en mochten ze weer terug komen moeten ze eerst daar langs om hem op te halen voor we ze verder kunnen behandelen. Toevallig waren er twee patienten die ruim een jaar niet meer geweest zijn. Ze wilde weer medicatie hebben. Eerst slijmen dat ze het zonder dossier vast wel kunnen krijgen. Gelukkig trapte Mosha er niet in. Beiden patienten zijn ongeveer drie keer langs komen op kantoor voor ze eigenlijk hun dossier gingen halen. Ze waren beiden Alcoholisten, waarvan eentje een vlotte babbel heeft en hij sprak in het Engels tegen mij, dat ik een mooie meid ben etc. En vroeg of ik een vriend had... Ja dus! Hij vond het zo jammer. Ik zei nou mijn vriend vind dat niet. Hij vroeg nog of mijn vriend een baan had en waar hij nu was. Ik zei ja mijn vriend heeft een baan en is nu in Nederland :) hahaha
Uiteindelijk hebben ze een nieuw dossier, alles word met de hand gemaakt. En er zijn ook geen backup. Dus als er een dossier kwijt raakt dat kom er copy op te staan met lege blaadjes... Kan je weer op nieuw beginnen!
Je heb altijd een patienten nr anders heb je geen dossier, alhoewel deze zin niet klopt. Want we hebben aantal patienten zonder nr en sommige zonder file... Dus eigenlijk spreek ze zich hier tegen. Als je hier verduidelijkheid om vraagt begrijp ze me vraag niet. Dus misschien kom ik hier later nog we op terug. Want officieel Mogen we ze dan niet helpen.

Mosha vertelde ook nog dat Maria altijd weg loopt als er iemand op haar plaats zit, nu ik dus. En dat ze haar werk niet goed doet. Dus had gelijk dat ze erg blij was me te zien, want dan wist ze dat ze vaak weg kon lopen van haar werk. Kreeg wel een compliment dat ik mijn werk serieus neem en dat Maria er een voorbeeld aan kan nemen. Dat mede door haar sloridigheid veel dossier kwijt raakt omdat het niet goed word opgeborgen. Kan natuurlijk tegen haar zeggen, heb je dit ook met haar besproken?! hahaha Dacht ga hier niemand opvoeden :) ik luister en zet het gewoon op mijn blog :) hebben jullie ook nog wat nieuws te lezen.

Omdat Mosha niet zo lekker was en lage suiker had. Wat grappig was, want ze liep naar me toe om te laten zien wat voor gls ze had en wat ze het beste kan doen. Misschien kijk ze inderdaad tegen me op, en is ze nu gewend aan me en accepteerd ze me meer. Want nu mocht ik in dossiers schrijven. Wat grappig was, want Maria mag het niet, maar ze vertelde mij wat ik moest schrijven. Vaag... En ook nog een recept geschreven ook wat Maria vertelde, mare liet het zeker ook aan Mosha zien. Zodat ik niet de verantwoording heb van de recept.

JAAAA VANDAAG IN THE WOOD!!!
Ehm oke had het me toch iets heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel anders voorgesteld. Is niet bij de mensen thuis. Het is op een andere afdeling van het ziekenhuis. Ik vroeg vanmorgen vroeg aan Joyce of ik nog een keer mee mocht kijken in The Wood. Ja natuurlijk dat mag, ze was het nog niet vergeten! Ik zou er met Maria heen gaan. Erg onhandig omdat ze geen Engels kan en ze begrijp mij niet wat ik allemaal vraag aan haar. Maar goed we zouden naar de Patient gaan en ik moest met haar praten. Ehm pardon? Ik maar gezegd dat ik een Nurse ben en geen dokter of psychiater, maak niet uit wat ik zeg... Oke we zijn aangekomen bij de Patient en eerste wat ze zei dat ze geen Engels spreek ni het Engels. En paar woorden in het Engels. Dat het goed met haar ging, hoe ze heet en vroeg hoe ik heet. Later vroeg ze of ik een man of een vrouw was.

Ze is drie maanden geleden bevallen van een baby en wil haar kind graag terug. Ze heeft in deze omgeving geen familie op wie ze terug kan vallen. Wat voor psychiatrische stoornis ze heeft werd niet duidelijk. De patient vertelde dat ze graag samen met haar kind wil zijn, maar dat ze geen geld heeft voor eten. De manier hoe ze over kwam had ze duidelijk iets maar tja ben geen dokter om daar een oordeel over te geven. Waarvan de nurse daar vroeg of ik nog een op een met haar wilde praten. Ehm taal problem???!! We zijn weer weg gegaan, en weer terug naar me Eigen afdeling. Liep dus erg anders dan verwacht. Hoe moet ik nu weten wat ik moet doen, als ik niet weet wat ik moet doen? Is dit Afrika? Van de zuster gehoord dat ze hier al drie weken is en dat ze een plek voor haar ga zoeken waar ze thusi hoord, omdat waar ze nu slaapt op een zaal met 20 patienten zonder privacy.

Zo dit was een leuke dag. Ik ga nu snel naar Project abroud want kreeg een sms dat er een letter voor me lag :) dus ga er snel heen! Daarna naar huis en wat kleding wassen!

Een leuke dag om te lezen voor jullie :)

dikke kuss!

Wonder boven wonder weer een werkdag gehad!

Ja ik laat het nu zeker los. Het is een gaos en de dossier zijn redelijk vaak kwijt. Vind ik ook niet zo erg gek want ze hebben een erg wazig system. De patienten hebben een afspraken kaart bij zich, daar staat hun registratie nr .op. Verder word er weinig met het nr. gedaan. Dan schrijf je dus de naam etc op wat ik eerder vertelde. Dan zoek je hem op, in de hoop dat je de patient kan vinden, in het zwarte boek. Vervolgens wacht je of je medicatie moet pakken of niet. En dan ruim je de file op, op de datum dat ze weer terug komen! Daar gaat volgens mij nog wel eens wat fout :) vandaag moest er echt veel naar fils gezocht worden. Tja ik heb het niet gedaan, want die namen staan er zo onduidelijk op. En ken hun system niet. Ehm nee ga ik me ook niet in verdiepen... Oh ja wat erg van me, ongedisiplineerd ;) Volgens jullie het nog?

Vandaag kwam er een tijdje een mannelijke college bij me zitten. Dat was erg gezellig, want hij nam de moeite om Engels met mij te praten. Hij is social worker. Hij verzorgd o.a. de familiedag 1 x per jaar En hij was er om ze uit te nodigen. Omdat mijn collega's het niet doet (vergeten of ongeintresseerd nog niet helemaal uit). In ieder geval was prettig dat hij er even bij zat.  

Ik ben nu ook achter dat ze niet alles goed bij word gehouden zowel Maria als Mosha. Was wel grappig ik had alles onder controle :) hahaha ik had alle namen op geschreven die opgeschreven moesten worden en ze nam het van me over. Omdat ze er twee miste :) moest wel even lachen. Ondanks weinig tot geen uitleg. Kom je met lichaamstaal een heeeeeeeeeeeel eind! Natuurlijk begrijp ik niet alles.

Had een korte thee pauze, en die bracht ik door bij de social worker. Ehm zal morgen zijn naam eens vragen. Hij was op gegeven moment weg gegaan, en dacht nu zoek ik jou op. En even gesproken over pasen en andere dingen. Hij keek nog hoe duur het is om te vliegen naar Nederland.

Nu ik achter de pc zit, kwam de manger van deze afdeling naar me toe en vroeg hoe ik ook al weer heette.. hij verstond: Marianne... Nee MarieLLe... ooh oke... lastige naam... en liep weer weg. Eind deze week ga ik maar weer eens naar Georgina en dan zeg ik dat ik naar een andere afdeling wil. Gewoon omdat ik het nu wel gezien heb! Moest een week aankijken omdat je niet zo snel kan weten of iets leuk is of niet :) haha nou toevallig hier wel!!!!

Kwam een patient binnen die hier echt totaal niet wilde zijn. Werd naar binnen gesleurt of ze wilde of niet. Vervolgens liep ze al paar keer weg. Mosha zat zonder uitleg of wat dan ook aan haar oog. Hoe eng is dat!!! Geen wonder dat ze weer poogte om op te staan. Helaas moest Mosha lachen om haar reactie. Nog geprobeert te vragen aan Moshi wat er was. Maar helaas begrijp ze me niet, of wil ze me niet begrijpen. Kreeg alleen als antwoord is een nieuwe patient. Vroeg nog wat voor diagnose. ze had nog geen file, moesten ze nog kopen of zo. Je kan nagaan, was weer een erg eniverende dag. Moet leren omgaan met mensen die ja wat eigenlijk??? Leer zo wel omgaan met dit soort collega's...

Om 14.00 vroeg ik maar, komen er nog patienten? Nee was dus het antwoord, en vroeg dan ga ik achter internet. Was geen probleem, ondertussen sprak Joyce en Mosha met iemand die binnen kwam lopen, leek op een patient maar geen idee...

Ga nu de stad in!

Ontmoetingen met de bevolking hier!

Het komt waarschijnlijk omdat ik een Mzungu bent. Volgens mij maak het niet uit of je blond of bruin haar heb. Al zal het misschien voor sommige mannen wel iets uitmaken. In ieder geval heb je eerst de daladala waar je aan moet wennen. Ze toeteren naar elk persoon die ze denken die wel in de bus willen stappen. Ze doen het dus naar iedereen. Iets meer naar zoekende Mzungu. Of als je langs de kant van de weg loopt toeten ze ook en roepen ze je na om te vragen of je mee wil rijden. Als je buiten loopt, bijvoorbeeld in de stad, dan vraagt de meeste mannelijk persoon die je voorbij loop hoe het met je gaat. Vaak in het Swahili en als je dan antwoord kan geven in het Swahili zijn ze helemaal blij en gaan ze meer met je praten. Als je dan antwoord geef en gewoon door loopt dan heb je er ook niet veel lastig van. Omdat je vaker langs zelfde stuken loopt beginnen ze je te herkennen. Nadeel is dat ik niet oplet en ze vaak snel voorbij loop.

Laats was er een man die wel een gesprekje met me aan wilde gaan, en ik dacht kom laat ik het eens doen, want loop vaak snel langs, geef kort antwoord en loop weer snel verder. Geef antwoord op hun vraag. Hujambo – Sijambo, Mambo – Poa. Soms moet ik zo erg nadenken dat ik dan weer net het verkeerde zegt. Die man die zag me al even voorbij lopen. Natuurlijk kan dat, want let niet echt op wie ik allemaal passer en helemaal niet de mannen die je aanspreken. Deze man wilde me erg graag eens spreken. Stukje in Swahili maar toch de rest in het Engels. Hij houd van me… Altijd fijn om te weten dat ik geliefd ben. Hoe gevleid ik me ook voel. Was mijn reactie toch dat ik al getrouwd ben. Met dank aan mijn lieve zus, die me ring heb gegeven uit Australië die lijkt op een trouwring. Die vriendelijke man verteld ik, dat ik een erg jaloerse man heb, en dat hij niet goed vind dat ik met vreemde mannen wat ga drinken. En dus ook niet mijn telefoonnummer mag weggeven J hahaha! Dank Marloes (Nederlands vrijwilliger) dat je me weer hielp herinneren van hoe handig ring dragen is.

Afscheid genomen van deze vriendelijk man, kwam al snel een groepje mannen tegen die graag met me wilde praten, gelukkig was ik dichtbij het restaurant waar ik wilde zijn, waardoor je ze ook makkelijk van je af kan schudden. Helpt niet altijd soms wachten ze gewoon op je als je alleen even in de winkel wat haal. Restaurant duurt toch wel wat langer! Misschien kwam het vandaag omdat ik een rok met een rode shirt droeg. Dit lag zeker in trek bij de mannen. Want echt man na man wilde graag met mijn praten. Het grappig is dat ik me de laatste tijd niet interesseerde dat ik onwijs erge witte melk flessen benen heb met haar nog wel ;) hihi Waar je vroeger druk om kan maken. Denk dat het nu twee jaar geleden is, dat ik dacht, ehm ben blank kan niet verwachten dat ik bruine benen heb! Dus nu vol trots laat ik ze mijn blanke winter benen zien.

Op de terug reis naar de Daladala kwam er een Masai naar me toe, en hij vertelde me al even te willen spreken, en dat ik vaak zo hard langsloop… Hij merkte op dat ik nu niet zo erge vaart heb en dat die wel een stukje met me mee wilde lopen en een praatje te maken. Dus spraken we weer een stukje Swahili en kreeg ik als compliment dat mijn Swahili aardig aanwezig is, en dat die dat leuk vind dat mensen hun taal willen leren. Alleen krijg ik een zin maar niet in mijn hoofd. Jina lako ni nani? Jina langu ni Mariëlle, na wewe? (hoe heet jij, ik heet Mariëlle, hoe heet jij ?) Blijven oefenen dus.

Schoolkinderen willen je ook graag aanspreken en een gesprek met je aan gaan. Ik heb hier niet altijd zin in, dus soms kort af en soms geef ik ze wel rustig antwoord. Je zou denken wat maak het uit om ze antwoord te geven. Tja als je steeds word aan gesproken vind je het ook wel eens lekker om gewoon te lopen zonder aangesproken te worden. Dan je als onbekende in Tanzania loopt!

De vrouwen vinden het ook leuk om je aan te spreken. Meid vroeg een keer of ze me haar wilde aanraken. Ze ging mijn haar invlechten. Wat grappig was, want al snel was de vlecht uit mijn haar. Ze vroeg me waarom ik het er uit haalde. Toevallig was Jeslyne mijn haar aan het vlechten, waardoor toen ze klaar was, drie keer mijn haar schudde en mijn vlecht er al weer uit was. Vond ze dat wel verbazend maar grappig. Af en toe zitten ze nog wel eens aan me haar. Gewoon omdat ze het zacht vinden en leuk vinden om het aan te raken.

Ervaring met de bevolking dus!

 

Zo zag ik er dus uit :) tja een foto gemaakt in de wc daar. Je moet wat he! Zo vergeten jullie ook niet hoe ik er uit zie :)

Rennen in Tanzania!

Zowel hier als thuis: het stemmetje in mijn hoofd.... WEL OF NIET RENNEN!!! Zo ook nu heb ik mezelf toe gedwongen om toch de eerste stap te zetten. Geen last meer van me buik dus gaan met de banaan!!!

Aflevering 13 van de Belg. Dacht begin niet opnieuw ga ongeveer als in Nederland verder. Ik heb het hele programma volgehouden. Ik had gedacht dat ze zou zeggen dat ik op de helft was zodat ik kon omdraaien. Maar nee ze zei 4 voor einde je bent er bijna. Oef slik en moest nog terug.
Ik dacht: "ik ga de route Moshi nemen". Niet dat er veel keus was. Of richting Moshi of richting town. Aan gezien ik die route bijna elke dag neem nam ik Moshi. Voorbij de mooie waterval. Echt daar ga ik mooie foto's nemen. De brug is wel wat eng voor mensen met hoogtevrees aan gezien ik het af en toe ook eng vind omdat je naar beneden kan kijken tijdens het lopen. De terugweg ben ik er over heen gejoggen. Dat was wel snel. Hihi Dus greet mooie route voor jou. Je kan ook op de weg lopen, aangezien iedereen hun eigen weg kiezen. Alhoewel er veel politie controleert langs de weg... zo ook die passende ik tijdens het rennen.

Ontzettend veel aanspraak gehad onderweg. Ondanks de oortjes in mijn oren wilde ze contact.  Soms wel erg vermoeiend die mensen hier... en soms wel erg lief de positieve aanmoedigen datnik goed bezig bent...

Het was heuvelachtige gebied om te rennen. Gelukkig met Lisa en de Belg in mijn hoofd is het me gelukt. En nog 10min verder gerend.  was ook te ver door gerend. Verder laatste 15 min uit gelopen. Hahaha

Na het rennen heerlijk uitgezweet en wilde daarna mijn douche emmer lekker warm maken. Helaas schoten de stoppen steeds door bij de waterkoker. Dat werd dus een koude douche... ondanks dat... ik ben wezen rennen. TROTS OP ME ZELF! Nu volhouden.

Begrafenis

Vanmorgen werd gevraagd of ik mee wilde gaan naar de begrafenis van de familie.  Zaterdag is de kleinzoon van haar zus overleden en word op eerste paasdag begraven. Gelijkbde dag na overleiden bij Moslims. Ik wilde mijn gezicht laten zien en besloot mee te gaan. Hoe laat was onduidelijk en dacht wacht het wel af. Uit eindelijk rond 12 uur begon iedereen zich om te kleden en dacht nadat iedereen een rok draagde dat ik doe mijn enige lange rok ook aan. Vroeg of ik een hoofddoek op moest en ze vonden het wel grappig. Met hoofddoek liep ik met ze mee naar beneden en we wachte op de daladala. Daar zakte mijn hoofddoek af en liet het zo.  Niet dat er verteld word wat er precies van je verwacht word. We werden iets verder dan het ziekenhuis afgezet en liepen een stuk terug. Uiteindelijk na 15 min en verschillende keren gevraagd of we mee wilde in de daladala die voorbij reden. Werden we geroepen waar Salma en chauffeur stonden. We gingen in de auto zitten en haalde nog drie andere mensen op.

Uiteindelijk zijn we aangekomen bij het huis waar iedereen ontvangen worden. Daar zitten de vrouwen en mannen gescheiden. Ik werd voorop gestuurd met condoleren bij de vrouwen. Uit eindelijk door mijn vragende ogen kwam vriendin van Salma die met me mee liep en voordeed wat ik moest doen. Aantal mensen gecondoleerd. Nadat ik begreep dat pole of samanani gezegt kon worden als je de handschud. Verder kort gesproken  met haar over het zh en hoe begrafenis bij ons ging. Ze vind maar gek idee over crematie en 5 dagen wachten boven de grond. Ze vroeg wat ik wilde en zei dat ik gecremeerd wil worden dat ik begraven een eng idee vind. Kon ze zich niet in verplaatsen.
Verder wachten, erg lang wachten. Onder tussen pakte iedereen haar mobiel en dacht na 30 min doe het ook. Ken niet echt met iemand praten. Na uur zitten en wachten kwam een mandje langs met een notitieschrif waar je geld in kan doen. Geen idee waarvoor. Dit niet gedaan. Daarna kreeg je soda. (Had daar over schijnbaar niets te maken)

Op de achtergrond hoorde je in de tuin waar de mannen zitten geschreeuw,  ik ga er vanuit dat de begrafenis begonnen is. Mariam die werd gevraagd om te helpen met soda en andere dingen te doen. Zit verder met de andere dames op een bank, gelukkig niet op de grond waar steeds meer vrouwen gingen zitten. Net daladala maar dan in de woonkamer waar de plaats voor de vrouwen is schijnbaar.  Gelukkig in Nederland zijn we meer geëmancipeerd :-D

Ohja en geluid van telefoons staan gewoon aan... als ze gebeld worden nemen ze gewoon op... oke dit schild voor mij dat ik dit gewoon op mijn blog schrijf en zo meeste dingen kan omschrijven. 

Om 15.00 konden de vrouwen der lunch halen, werd buiten opgediend door aantal vrouwen. Daar zag je een groepje mannen op de veranda zitten te zingen en te bidden. We liepen achterop en aten het buiten staand op. Nadat we het op hadden gingen we naar binnen op de zelfde plek zitten en verder wachten.

Rond 16.30 konden we in een auto stappen en gingen we richting huis. Na aantal stops. Echt je kan gewoon even langs de kant van de weg staan om bv papieren na te kijken, of andere weg helft staan als je naar de overkant wil gaan.

Beetje ziekies

Niets om zorgen over te maken. Mijn lichaam had even de tijd nodig om gek te doen omdat ik in een ander land zit. Beetje last van diarree. Gelukkig heb ik vanuit Nederland medicatie voor mee genomen. Toch wennen aan ander eten en andere luchtomgeving. Mijn huid daar integen vind dit stukke beter dan Nederland.  Nee heb voor jullie maar geen foto van gemaakt. Wel nog leuke foto van mij zodat jullie niet vergeten hoe ik er uit zie. ;-)

Gister in Moshi geweest

Jaaa weet nu wat er mis is gegaan waardoor ik verdwaald raakte. Ze hadden we een halte te ver afgezet, wat eigenlijk dichterbij me huis is... alleen had ik het niet door, en liep rechtdoor ipv stukje terug, want nu ik met de bus naar Moshi ging, zag ik veel bekende stukjes. Das wel mooi want zag een mooie waterval. En als mooi weer is wil ik er zeker terug. Om foto's te maken. Ga nog niet graag op pad er mee. Maar goed dwaal af van mij verhaal. Ik zou eigenlijk met Salma gaan door mis communicatie was ze weg en dacht ik nog wat nu. Ik dacht ik ga gewoon had beloofd te gaan en keek er ook wel naar uit. Dus zei ik tegen Mariam (nichtje) ik ga naar Moshi. Gelukkig kon ze me vertellen hoe ik het beste kon gaan rijden en hielp ze me een bus pakken. Waar de daladala ook stopte kom ik ook een grote bus pakken voor Moshi. Enige nadeel de bus zit dan wel vol. Maaaar kan altijd voller. Uiteindelijk zal ik op desboord met me rug tegen de voorruit aan. En af en toe opstaan omdat we politiebureau naderen. Ehm oke... reed er ander half uur over. Kwam vrijlaat aan. Rond 16.10 was ik er. Was totaal verdwaald. Gelukkig smsde ik dat ik er was en werd opgehaald door hem. We hebben twee uur gekletst over van alles. Eerste ritueel bij deze mensen vragen hoe het met mij gaat mijn moeder, mijn vader ect. Natuurlijk ook terug gevraagd. Natuurlijk alles goed. Nog stukje gelopen, geschuild voor de regenbui die ineens viel. Aantal foto's kan je zien hie mooi. Liepen in een park wat je eigenlijk moet betalen,  scheeld dat je met iemand loop die de taal spreekt en er vandaan komt natuurlijk.

Ik ben rond 18.30 de bus terug gepakt met zijn hulp. Hij wilde liever mee gaan omdat mzungu alleen in het donker niet veilig is. Ik als eigenwijs zei nee joh red me wel. En ging in de bus. Ik zat gelukkig in een stoel en rond 19.30 werd ik onrustig. Erg donker en was er nog niet. Ik liep naar voren want Nur had verzorgd dat ze me halte schreeuwde. Moesten nog 15 min en ik was er. Toch nog beduusd want het was pikke donker geen straatlantaarns en dan de weg zoeken. Gelukkig de weg gevonden ondanks ik erg goed kan verdwalen weet ik mijn weg aardig te vinden nu na een week hier te zijn. Volgende keer iets eerder naar Moshi zodat ik de stad kan verkennen. Deed ik nu niet ivm zo laat aangekomen.

Home!

Dit zijn aantal fotos van de omgeving van waar ik verblijf. Sommige heb ik stand gemaakt en die kan ik nog niet omdraaien. Geen iede hoe dat heet in het Swahili. Natuurlijk is alles in het Swahili op de blok. :)

 

Heb zometeen 4 dagen om mooie fotos te maken. En zal dinsdag wel kijken of het lukt om ze op de blog te zetten. Zal ze ook gelijk draaien op mijn USB stick als het lukt!!! Anders alleen liggende fotos op de blog :) hahaha Al paar keer elextriciteit uitgevallen vandaag, veel regen gevallen vanmorgen. Hopelijk na pasen zou het minder worden :)

Dus word vervlogd! Echt irritand dat hij automatische mijn woorden verdraaid en dat ik niet kan kijken of ik het goed geschreven heb in het Nederlands... PC lijkt wel een Bordeliner ;) Verdraaid zo mijn woorden!

Derde werkdag in het ziekenhuis.

Zal het nu wat korter maken dan gewoonlijk. Deze afdeling gaat rond 14.00 dicht.
Is ook niet erg veel nieuws gebeurd. Alleen dat ik nu twee keer een depot heb gegeven. Best raar om een depot te geven zonder recept en zonder te controleren of de patient de geode medicatie heft om te geven. Ze halen zelf de medicatie op bij de apotheek, en geeft het aan ons, zodat wij het kunnen geven.

Oh ja ook hier is pasen... Dat betekend dat ik pas weer dinsdag in het ziekenhuis ben. Dus ga komende 4 dagen de omgeving verkennen. En misschien vind ik een internetcafe. Maar ga er vanuit dat ik komende 4 dagen niets op mijn blog zal schrijven!

Ik ga nu rond 14.00 naar the Office daar hebben ze wat te vertellen. En gelijk daar achter aan Swahili workshop!

Fijne pasen iedereen!

Tweede dag in het ziekenhuis!

Vandaag werd ik hartelijk ontvangen en was het een gezellige dag.
Ik kwam om 8.20 aan op het werk. Geen problem, waren al twee patienten geweest. Nadat ik er zat ging de lieve zuster Maria gelijk andere dingen doen en heb ik de adminitratie gedaan. Nu ging ik ook meer vragen stellen over Swahili. Want ik wil gewoon graag met de patienten kunnen praten. Dat is toch wat ik het leukste vind. Als ik de administratie leuk vond had ik wel een andere beroep gekozen. Joyce schreef aantal Swahili woorden op papier.

Wat leuk was, van de leuke zuster Maria heb ik een boekje gehad met Swahili woorden er in. Zo schattig. Want ik vroeg steeds wat het betekend. En Joyce leidinggevende) kwam nog naar me toe om te vertelle dat de manger langs is geweest om te zeggen dat ik ook The Wood in wil gaan. Ze zou kijken wanneer het zou zijn, en dan mag ik waarschijnlijk mee. Ze ging er niet erg diep op in, omdat later Mosha erbij kwam zitten. Mosha en Joyce hebben nog even met elkaar gesproken, geen idee waar ze het over hebben gehad, over gister of over andere dingen. Dan is het ook jammer dat ik geen Swahili spreek :) kan ik ze afluisteren, ook al denken ze dat ik ze niet kan verstaan! En dan op mijn laatste dag in vloeiend Swahili tegen ze praat ;)  Gedachten is leuk, maar praat liever met de patienten dan dit geintje uit te halen. Wat wel leuk is, begrijp wel steeds meer van hun manier van doen, omdat ze ook met hun handen praten kan je er ook veel uit halen. Helaas doen de patienten dat een heel stuk minder.

Ik was om 13.30 klaar. Patienten waren geweest en ik kon weg. Dus gelijk mijn blog bij geschreven en op facebook (chatten met vrienden) en paar mailtjes gestuurd ook naar vrienden!
Ondanks dat ik het hier naar me zin heb, moet ik bekennen dat ik jullie mis! Donderdag is sociale dag, dat betekend dat vrijwilligers samen komen en leuke dingen kan gaan doen. Als het goed is, begint dat vanaf 15.00u. Daar heb ik veel zin in! Spreek ik Marloes, NL meid die ik maandag ontmoet heb, en telefoonnr hebben uitgewisseld.

verdwaald!

Ik nam de daladala terug naar home. Wat ik de volgende keer niet moet vergeten is opletten in welke bus ik stap. Nu kwam de jongen naar mij toe lopen en vroeg of ik de daladala wilde, en de persoon met wie ik liep die me aansprak vertelde waar ik moest zijn (dat liet ik zien op een papiertje) dus dacht zit wel goed. Hij zal het wel weten. Want volgens mij ben ik in de verkeerde bus gestapt. Tenminste niet eentje die ik normaal moet nemen. Ik zat ook nog eens achterste voren in de daladala dus kon niet goed zien waar we reden. En opeens zei hij, je moet hier uitstappen. Oke dacht ik. En dacht ik loopt richting de brug… Nu ik er achter af aan denk, was het wel een hele diepe ondergang. Maar dacht zal wel, toen liep ik aan de andere kant. Wat blijk nu, ik ben 45 min naar Moshi gelopen. Zag ook nog wel een bord passeren Moshi 69 km. Toen voelde ik al, dit zit niet goed, maar gewoon door lopen. Ik dacht nog dit heb ik gister niet gezien… Aan de andere kant stond Arusha 11 km. Toen ben ik nog verder gaan lopen!

Op een gegeven moment ben ik naar iemand toe gegaan van een winkeltje en gevraagd ik moet daar heen. En die man keek erg diep na, wilde mij het papiertje niet terug geven, liep terug naar de straat en dacht nee he… En sprak een vrachtwagen chauffeer of hij me daar kon afzetten. Natuurlijk niet slim om ergens in te stappen die je niet ken, maar ik was erg wanhopig en de tranen branden achter mijn oogleden. Ik wist echt niet waar ik moest zijn. We moesten nog even ergens stoppen omdat hij vrachtwagen chauffeur is en zijn werk is, na 5 min reden we verder. Dus hij bracht me weer waar de daladala me afzetten. Waarop ik zei, ja maar hier moet ik niet zijn. Ja nee echt dat staat er op je lijstje. Oke maar hier moet ik niet zijn… Dacht oke kan natuurlijk eigenwijs blijven, maar uitstappen had geen zin, want ik wist gewoon niet meer waar ik was. Dus ik belde Salma, en gaf hem mijn telefoon. Gek natuurlijk omdat ze ineens iemand anders aan de lijn kreeg. Maar uiteindelijk zette hij me iets verder af. En echt kan het je niet eens meer na vertellen. Toen ineens zei hij: Oke je bent er. Ehm ja maar waar moet ik naar toe… Gaf hem een kleine fooi 1000 (50cent) als bedankje. Daarna weer naar iemand toe gelopen en gevraagd moet hier zijn, maar echt ver kwam ik niet, dus belde Salma weer en uiteindelijk met haar hulp ben ik toch nog thuis gekomen… Gelukkig weer goed afgelopen.

Vond dat ik een pakje mocht openen. Pakje van mijn ouders! Dus jullie foto staat op mijn tafel! LIEF!!!!