Eerste dag op de kinderafdeling! (met erge foto's onderin)

Het was een erg indrukwekkende werkdag. Ik kwam rond 8.30 op de afdeling en nadat ik me kon omkleden in een andere omgeving werd ik gekoppeld aan een andere zuster. Met haar ging ik de bedden verschonen in Zaal P1, bestaat uit 10 bedden. Dat staat uit deze volgorde: een laken op het matras (of zo iets), daar over heen zijltje bidden van het bed en een deken. De familie namen zelf een laken/doek mee om over het zijltje te leggen. Wij deze daar zo min mogelijk. We wilde dan nog wel de laken/doek over het zijltje leggen maar verder moet de ouder het zelf doen. Werd mij verboden om ook maar een helpende hand te bieden.

Nadat we de bedden hadden verschoond, leerde ik twee andere studenten uit Engeland. Die liepen daar al 4 weken en dit was hun laatste week. Ze konden me veel uitleggen hoe het hier op deze afdeling gaat. En dat je vaak wel de andere kant op moet kijken, omdat het soms toch wel hard aan toe gaat. Terwijl de zuster  met wie ik mee liep een patiënt hielp. Wat staat uit de moeder vragen hoe het met het kind gaat.
Gingen de andere studenten de nachtkastjes schoonmaken. Nadat dat  klaar was, kreeg dit kindje een venflon in haar handje. Zodat de medicatie makkelijk gegeven kan worden. De eerste was niet goed geprikt. Gelukkig de andere wel. Ze doet dit niet erg zacht aardig. Het meisje moest erg huilen, de moeder durfde ook niet veel tegen haar dochter te zeggen. Zielig om te zien hoe hulpeloos je er bij staat. Tussen door veel wachten en wachten. Tot eindelijk de artsen visite ging plaats vinden. Er waren drie dokters die naar de patiëntjes ging kijken en schreef hun diagnose en hun plan in dus dossier. Waarop wij de Wazungu het in een boek schrijf wat de conclusie is en hun plan. De zusters van die afdeling waren spoorloos verdwenen en lieten ons ons gang gaan. Scheelt dat hun dit al 3 weken deden, en uit Engeland komen, waardoor ze de taal toch beter begrijpen. Een patiënt is ontslagen. 4 patiënten die moeten blijven en de rest konden naar boven. Omdat ze niet meer zo ziek waren.
 

Intense care zaal zijn 5 bedden. In de nacht is er een kindje overleden. Dat kindje werd rond 10.00 opgehaald door een karkist. Het was erg vertederend om te zien. Het kindje was met lakens en deken omwikkeld. En werd  met alles in de karkist getild. Daar werd het kindje over een zijl gelegd. En liep de familie achter aan. Omdat deze mensen geen Swahili spreken maar een eigen taal spreken (Maasai) kan je nog moeilijker met ze praten. Waarop ik op gegeven moment het gedrag ging kopiëren van de familie. Mijn handen tegen elkaar aan en voor over bukken. Om zo mijn condoleance te geven aan de familie. De zusters die in kantoor zitten, bleven gewoon zitten en gaven weinig tot geen aandacht aan de familie die voorbij liepen. Het voelde erg verdrietig aan. Tranen branden achter in mijn oogkas.

Rond 10.30 hadden we een uurtje dat we naar de pas geborenen konden gaan. Dat wilde ze me graag laten zien. Ik kreeg al waarschuwing dat het zielig is wat ik te zien krijg en dat ik me er op moest voorbereiden. Ik heb het inderdaad geweten. Het meisje met wie ik op de foto staat is drie maanden en verlaten door haar moeder. Rede onbekend. Waarschijnlijk geen geld om er voor te zorgen. Na de bevalling is ze gewoon weg gegaan. En er ligt nog een ander kindje die één maand oud is, erg mager en geen eten, ook verlaten door haar moeder. Het is nog een wonder dat ze leeft.
Hoorde van een Belgische dame die daar vrijwilligerswerk deed dat ze aan hun lot worden overgelaten. En maar een cupje drinken krijg. Weet even niet wat ze nu precies te drinken krijgt. Daar moeten ze de hele dag mee doen. Je kan er naar toe gaan en de kindjes jou liefde geven. Dat is wat je kan doen. En je ogen sluiten voor de rest. Want ze hebben daar geen spullen voor de kindjes. Het meisje dat verlaten is, heeft wel een luier om, dat is donaties van vrijwilligers. Verder draagt de kinderen geen luier en poepen en plassen ze van zich af. Heel erg om te zien. Een van de kleine kindjes die 3 weken oud zijn, waarvan je gewoon hun ribben kan tellen, heeft de Belgische vrouw gereanimeerd. Er werkt al 30 jaar een vrouw uit Romenia en die heeft de mentaliteit van Tanzania, of van uit huis, in ieder geval niet zoals in Nederland.

Bij terug komst waren de zuster bezig met hun medicatie ronden. Eerst beneden en daarna zijn ze naar boven gegaan. Jessica en Anne en ik liepen mee. We konden weinig doen. We zijn uiteindelijk weer terug naar beneden gegaan en Jessica melde zich af. Omdat ze zich niet zo lekker voelde. Anne ging met haar mee, waardoor ik alleen achter bleef bij de zusters, kinderen en hun familie.

 

Ik heb nog gezien dat een ander kindje werd geprikt, door de zelfde zuster waarbij ik vanmorgen mee liep, en nu weer verder mee liep. Het prikken ging nu niet gemakkelijk. Na de vierde poging is gestopt met proberen. Ze moesten het vanavond maar proberen was haar reactie. Te moeilijk om te prikken. Waar van de moeder met het kindje naar boven liepen naar zaal P2.

Op intensief care lag een klein kindje aan de zuurstof. Onduidelijk of het kindje voldoende zuurstof krijg. Ze gingen maar proberen om het via een infuus rechtstreeks naar de longen te doen. De dokter die probeerde het in te brengen, waardoor het niet lukte. Ze gingen kijken of er in huis nog een kleinere infuus was voor het kindje. De slang die hij er nu in probeerde te brengen was eigenlijk tot 2013 goed. Maar zag met pen dat ze er 2018 van hebben gemaakt. Geen idee of het ze gelukt is, want ik ben rond 14:30 weg gegaan. Had trek en wilde graag lunchen. En had geen zin om het even snel te doen, waarvan ik zei dat ik weg ging. Ik ben omgekleed en ben naar de stad gegaan.

Het was een erg indruk wekkende dag, en mijn gedachten was: Wat doe ik hier toch??? Ik weet niets van kinderen vanaf, wat kan ik ze bieden?! We hadden het er nog over wat kunnen we vanuit hier leren. Wat nemen we mee naar huis. Eigenlijk is het meer, wat nemen we niet mee. Wat gaan we absoluut niet doen!

Vrijdag weer, en dan zijn de studenten er helaas niet!