Beroofd

Ik ben woensdag 4 juni rond 18.30 beroofd. Het was net alsof ik in een film speelde. Ik liep samen met Grace van de clock tower naar La Patio op een gegeven moment pakte iemand mijn tas beet en trok er heel hard naar achteren. Mijn beweging was net alsof volgens Grace een dier achter ons liep die mij vast greep. Grace keek achter uit en zag de aanvaller recht in de ogen en pakte mijn tas en rende naar beneden. Hij sleurde mij een stukje met mij mee tot mijn tas afbrak en ik hem los liet. De pijn voelde ik pas toen Grace mij om hoog trok en weer op de stoep stond. We gilde alle twee wat ons was overkomen. Gek genoeg dacht ik er nog over na om er achter aan te rennen. Ik zag mijn camera voor mij en baalde verschrikkelijk dat ik hem die dag bij me had. In de afgelopen twee dagen na mijn beroving heb ik het moeilijk gehad. Daarna ging het nare gevoel meer op de achtergrond. Alleen als ik er over praat of als ik er aan denk krijg ik dat gevoel weer even terug. Ik hoorde van veel mensen dat ik blij moet zijn dat ik nog leef en dat ik er goed vanaf ben gekomen. Natuurlijk ben ik dat ook en ben ik blij dat Grace en mij verder niets is overkomen. Alleen het gevoel wat die aanvaller mij gegeven heb lastig te omschrijven, onwerkelijk en beangstigend. Iemand die je van achteren grijp en geen idee wat je overkomt. Die je naar beneden sleurt en gelukkig is de tas afgebroken waardoor ik los kwam. Geen idee wat er was gebeurd als de band niet afbrak en mij mee sleurde. De schouder tas zat om mij hals. Boos op mezelf dat ik mijn camera bij me had, alleen is dat geen goede gedachten ik was die middag bij Emma. Haar school had een voetbal en handbal wedstrijd en wilde daar fotos van  maken. Daarna had ik een afscheidsetentje van vrijwilligers die gingen vertrekken. Achteraf had ik er niets aan kunnen doen. Misschien een taxi moeten nemen of eerder moeten vertrekken maar dit is allemaal achteraf. Het was nog licht toen we er liepen. En later bleek dat er nog twee anderen vrijwilligers er later dan ons nog liepen. We hadden gewoon pech dat wij daar op die tijd en plaats liepen. Ik mag niet meer boos op mezelf zijn en het loslaten dat ik mijn spullen kwijt ben. Gelukkig is het allemaal vervangbaar en is het niet mijn paspoort of mijn pinpas.

Terwijl dit allemaal gebeurde schreeuwde we beiden. We kregen reactie van andere mensen geen idee wat ze allemaal zeiden. Grace hielp mij vast want de pijn in mijn linkerhand en nek begon ik nu heel erg te voelen. We liepen naar een groot gebouw naast het bos waar het allemaal gebeurden. Beveiliging liep naar ons toe, en maar zeggen dat het niet verstandig is dat we daar om die tijd liepen. Helaas was het gebouw gesloten en konden we alleen maar buiten wachten. Ik had geen zin in dat goede gepraat van deze mensen. Gelukkig was Grace rustig en sprak met deze mensen. Ze wezen naar mijn telefoon die in mijn zak zat en niet in mijn tas, dat ik naar het hotel moest bellen. Waarop Grace vertelde dat wij niet in een hotel verblijven en dat wij vrijwilligers zijn. Hier in werd niet geluisterd waarschijnlijk begrepen ze het niet. Mijn nek en hand deed verschrikkelijk veel pijn, mijn tranen bleven stromen.

Later kwam er een vrouw naar ons toe, en later zaten we bij haar in de auto en bracht ze ons naar La Patio. Wat erg vriendelijk was en ze vertelde dat het jammer is dat dit is gebeurd. Afgelopen dagen na dat het gebeurd is hoorde ik regelmatig Pole!!!

In mijn tas zat:

-      foto camera,
-      copy paspoort,
-      portemonnees met geld ongeveer 80.000 shilling (50 euro),
-      Zonneoplader,
-      usbstick (kleintje),
-      flesje water,
-      plastuitje,
-      maandverband (verdorie had er niet veel mee genomen van huis),
-      schoudertas (die ik had achter willen laten),
-      3 kleine potjes waarvan ik zand wilde mee nemen uit Zanzibar.
-      Zonnebril
-      Washandje
-      Sleutel van mijn kamer
-      Walkman oordopjes

De vrijwilligers in het restaurant hoorde later ook toen wij gekomen waren wat er allemaal gebeurd was. Mijn telefoon is bijna leeg waardoor ik niemand meer kon bellen. Gelukkig kon ik een andere telefoon lenen en heb ik Georgina gebeld. Alleen ik had niet de geduld om met haar te praten waardoor ik steeds iemand anders de telefoon gaf. Ze vertelde eerst dat ze niet kon komen en dat ze voor morgen iemand zou regelen om met mij naar het politiebureau te komen. Uiteindelijk belde ze terug en vertelde dat ze er aan zou komen. Nog met Grace er over gesproken als ze komt dat ze me thuis moet afzetten. En als ze dat niet zou doen zou Grace daar wel even voor zorgen. Zo’n lieve meid.

De eigenaresse van het Restaurant kwam naar mij toe, en vond het ook verschrikkelijk wat mij is overkomen. Ze had iemand (medicijnenman) die mij kon helpen met mijn wonden. Een soort plant en de vocht van de plant werkt genezend. Ze hoorde dit via klanten die van mij hoorde wat mij is overkomen, waardoor ze naar mij toe is gekomen. Na het eten gaf ze me nog een toetje. Helaas dat de overvaller het moet verzieken, meesten mensen zijn hier erg aardig en behulpzaam. De mannen zijn opdringerig, maar daar is mee te leven! Soms wel met achterliggende gedachten maar niet gewelddadig of handtastelijk.

Nadat Georgina mij had thuis afgezet heb ik kort met Salma gesproken en had ze nog een sleutel van mijn deur (natuurlijk zo iets voelde ik ook dat ze die hadden). Had spullen van mijn fotocamera gepakt en ben ik naar Emma gegaan. Alleen was het daar overal donker en riep ik bij Anne of Emma nog wakker is. En uiteindelijk kwam ze naar buiten en smsde ik Emma om te vragen of ze wakker is. Kreeg een knuffel van hun beiden en even gesproken. Wel ff fijn om knuffels te krijgen en er over te praten.

In het begin dacht ik nog regelmatig terug aan de avond dat ik op een gewelddadige manier beroofd ben. Nu na bijna een week later denk ik er minder over na. En is het een vage vlek. Alleen mis ik mijn camera enorm en koop ik as donderdag een nieuwe camera hier in Tanzania. Dinsdag 10 juni 2014 kwam ik Grace weer tegen. Vlak na het afscheid etentje ging ze naar Zanzibar en kon ik niet meer met haar praten. Vandaag kwam ik haar in de stad tegen en vertelde ze me dat ze de plak is gekomen waar we zijn overvallen. En we dachten het zelfde dat het maar een klein stukje bos is. Dat we beiden in onze gedachten een enorm groot bos voor ons zag. En dat de helling enorm was. Viel allemaal met dacht licht tegen. Ik wil nog een keer terug om ook fotos te maken. Alleen ga ik dit niet alleen doen. En anders vraag ik aan Grace wel om de foto’s J

Donderdag 5 juni vroeg iemand is het gewelddadige overval geweest of niet? Waarop iemand anders vertelde ja, kijk maar naar haar nek. Toen werd het voor mij ook helder dat het idd op een gewelddadige manier beroofd ben van mijn tas. De tas is echt met hard geweld van mijn schouder beroofd. Doordat de hangel is afgebroken kon hij de tas mee nemen.

Af en toe word ik nog geconfronteerd dat ik geen tas meer heb. Zoals de zon die schrijnt. Ik heb geen zonnebril meer, want die zat in mijn tas. Mijn telefoon kan ik niet meer opladen door de zonnecolotor want die zat ook in mijn tas. Het zijn de kleine dingen waarbij ik geconfronteerd word. Nu nog elke dag aan mijn nek, gelukkig is de pijn minder geworden en slik ik na twee dagen geen pijnmedicatie meer. Die ik met moeite gekregen heb via de apotheker. Ik heb ook zalf gekregen voor de schaafwond wat ik er aan over gehouden heb.

Geen idee of mensen in de gaten heb gehad dat ik die week weinig tot niemand echt gesproken heb. Na de aanval via wifi vroeg iemand hoe het met mij ging. Tja best lastig om dan mooi weer te spelen. Ik ben minder actief geweest op internet. Mijn blog ben ik gewoon mee door gegaan. En dan zo schrijven of de beroving niet geweest is. Ben erg blij geweest dat ik mijn ouders pas vrijdag avond sprak en niet eerder. Geen idee hoe ik aan de telefoon zal zijn. Gelukkig kreeg ik ook te horen dat mijn vakantie geld was gestort waardoor ik een nieuw camera heb gekocht.

De volgende avond na mijn beroving was er een sociale maand uiteten met mensen van Project Abroud had ik weinig zin in. Ik weet wel dat het weer verder gaat maar heb ook nog wel wat verwerking nodig. Donderdag ben ik namelijk ook nog naar de politie gegaan om aangiften te doen. Later bleek dat ik geen aangiften gedaan heb, alleen een bewijs wat er van mij gestolen is. Als in aangiften had willen doen, vertelde Barak dat je dan nog langer moet zitten, Waarop ik zo iets van had, moeten we niet gewoon aangiften doen, Natuurlijk is de kans klein dat we de dader vinden omdat ik hem alleen van achter gezien heb. Bij de politie moest je 500 shilling betalen om in het systeem te komen. Gaat met niet om hoe veel het is, maar dat je moet betalen nadat je beroofd ben! Dat begreep Barak niet… Hij vond het normaalste zaak van de wereld. We waren maar even bij de politie geweest.

Tijdens het eten werd ik stiller en stiller, en sprak ik ook niet met de anderen. Geen zin in. Af en toe huilde ik, en kwam Emma en Mariam en een collega van Project Abroud naar me toe. En goed bedoelde adviezen maar mag ik het ff verwerken, 24 uur geleden beroofd te zijn… Daarna door gegaan naar een tent om te drinken en gezellig te kletsen. Tijdens het poelen wat ik eerst met Mariam deed daarna met iemand anders, ging er steeds gedachten door mij heen, WAS JIJ HET, OF JIJ? En rond kijken voor mijn spullen, Natuurlijk zie ik die niet meer terug.

De onveiligheid en het gevoel wat ik had toen het gebeurde, daar word ik zo akelig van en het beeld krijg ik niet kwijt wat ik steeds voor me zie. En jongen die weg rent… En ik sta machteloos te kijken.

Het is mijn eerste keer dat ik zo bruut beroofd ben. Voor alles moet de eerste keer zijn, maar de eerste keer blijft je het langste bij. Ik verteld tegen anderen mensen mijn verhaal en de meesten Tanzanianen vind het uiteraard vervelend dat het hier gebeurd en verdedigen zich gelijk dat niet iedereen zo is, waarop mijn reactie weer is: klopt je heb ze in elke stad en in elk land.

Jeslyne kind van Salma zag mij spelen met mijn mobiel, en haar reactie was. Je tas is gestolen maar ze hebben je mobiel niet mee genomen? Ik vertelde haar dat mijn mobiel in mijn broekzak zat, waarop haar reactie was: Lucky You! J Vond ik wel een mooie reactie van haar. J